Cando a tarde para o voo da sua ruína e vai fundando unha cidade,

un palacio no que o tempo habita estancias de sombra,

unha torre na que a noite erixe o mar dos seus heraldos,

e nos arbustos, xubiloso, medra o ramo de abril,

poboando o mar de cinza con peso de chumbo

e hai no oráculo da tarde un sinal de barcos lonxe,

os cadáveres do outono flutuando

-talos murchos, flores secas, plumas de ave-…

na cripta onde repousan as augas austrais

volve a tarde do interior a pór umbrío o val da alma,

o remanso onde a soidade ten acuáticos reflexos.