Eu daría a porcelana que inaugura en destellos a mañá no meu cuarto por abrir esa fenda de luz que a túa pel garda intacta e sentir como os días son lentos e sofren descendo aos ocasos. Todo aquilo que gañei en dilatadas décadas e anos. Os nove reloxos que hai no corredor e que son unha orquestra incesante a deitar no silencio o eco breve e aínda intenso dos minutos que se afunden. Os libros que comprei en Budapest e que teñen contemplado a miña vida como un compañeiro fiel. Os retratos que un pintor descoñecido nos compuxo ala en Florencia hai mais de cinco anos. E tamén eses poemas que escribín e conservo aínda inéditos porque teñen o fulgor inesperado dos teus labios entre o fume procurando a lúa en calma, o mar dormido, esa maré que devala nos teus brazos. Mas nada diso vale para terte. E só consigo invocando a súa presenza, apagar o xemido que deixas en min ao partires por sempre, dilatar esa dor que a tua ausencia me outorga como unha doa fúnebre.