Sepulcros cava ás veces o desexo

por ver onde deitar ríos de cinza,

materias que baixaron polos montes entre chuvia,

buscando unha cidade, un porto na distancia.

E cávaos coa vontade de poder

deixar que se consuman os obxectos

que o corpo cobizou,

fantasmas entrevistos en rúas máis ao norte,

veleiros que algún vento conducía,

cristais que se fenderon ao chegaren os invernos.

E cávaos coa esperanza de deixar

gardados nas súas caixas os tesouros, os milagres,

visións e epifanías,

presenzas e evidencias dos deuses.

Mais todo exhuma a lava da memoria,

volcánica, feliz, ardente, arrebatada,

estralo e erupción da pura forza.

Aprende, pois, soldado.

Non has gañar xamais

batallas que non sexan

cos anos a derrota

de verte como escravo do destino,

na noite executando os seus martirios.