o día en que pousaches a voz sobre os arames,

e foi para dicirme que o inverno viña frío,

sentín que se vingaban de min os teus silencios,

navíos que afundiran no límite do mar

levando un mastro antigo de corpo de salgueiro

a tarde en que deitaches a man sobre o cristal

e había algunha dársena con lumes de crepúsculo

a noite en que se abriu de novo aquela chaga

un cántico unha lousa un feixe de calor

percorres hoxe os mapas que levo sobre o lombo

e dás con illas grises con praias e mazás

e chegas até o fondo de océanos de cinza

enormes soidades que cangan sobre ti

regresos do deserto con lúas a brillar

prendidas no cabelo e na mirada

non sabes onde estás

non vas polo camiño

sabías que este leito non admite

os cólicos do mundo