o tempo tiña ás veces a cor dunha mazá

dourada e con vermellos transeúntes

caía entre os teus dedos o pó de vellas cinzas

borralla dalgún libro que prendera

sabéndose admirado

escuros refugallos de lúas entrevistas nas febres do misterio

nos pánicos do enigma

e viña un vento morno de chuvias aínda lonxe

deitando sobre o chan moitas laranxas

Galicia despedia nos lindes daquel século

un soño enferruxado sobre as pedras

e andaban polos mares varias ondas

querendo ser labercas procurando

solitario refuxio nas montañas

e foi naquel entón que te mirei

e souben dar contigo

e fun saber quen eras