E foi por ese tempo que Outono se achegou

despois de ter reposto a súa linguaxe.

Chegaba entre vasillas cargadas de alquitrán

e tiña os dedos murchos de tocar

a harpa entre as hortensias.

Outono. Si, ese Outono que viña cando nenos

levando a súa carreta, guiando o cabalón

normando da tristeza. Outono, aquel señor,

vestido con mazorcas e con acios.

E foi que puxo os ollos na porta desta casa

e díxenlle:

feliz quen poida verte

de novo regresando;

que sigas o teu rumbo

sen pausa cara ao norte.

E el díxome:

Verémonos, se cadra, en doce meses.

O mundo xa terá, daquela, outra feitura.

E foise de vagar,

turrando dunhas nubes que apagaban

os restos dos incendios.