Aurelia, está chovendo en Mondoñedo.

Unha aura de alta cinza vai caendo sobre as lousas

e as aves volven grises desde o fondo da paisaxe.

O tempo xa se prende polos ramos das nogueiras

e a tarde baixa envolta en panos  brancos aos espellos,

convocando oboes de néboa, antigas harpas, ocarinas,

que propagan unha idade de cabalos e esmeraldas,

destecendo unha aflición que abrolla en pedras, baixos arcos

para darnos un outono en que a cidade se confonde coa tristeza.

Seguirá a chover en Mondoñedo?

Cando os anos me rescaten entre búcaros de dalias

e nas mesas haxa fotos que me ensinen consumido,

entrega este breviario á terra limpa en que os salgueiros

aínda erixen celestes un brote de aurora

e regrésame, fórmame, víveme outra vez

para ollar como chove para sempre en Mondoñedo.

E se aínda te convoco,

mutilado o corazón por tantos séculos de sombra,

pois preciso que me aniñen polos brazos as alaudas

debuxadas na beleza que hai nos lagos do verán

cando agosto prende lume ás vellas árbores da alma,

é para abrirme no interior os longos pazos da saudade

en que moran os teus príncipes agrarios

moito antes de que o outono erixa a albura dos seus lenzos

e xa os meses me conduzan funeral polas augas.

Ah, que fugaz este imperio,

este breve reinado de luz nos espellos!

Mais, se este eco prospera, se prosegue o meu canto,

sen deixaren os días de fluír, de soñar,

co que agora, inocente, proclamo,

seguirá a chover en Mondoñedo, Aurelia,

seguirá a chover en Mondoñedo.