Ela foi por ese tempo entregar unha laranxa como ofrenda ante o solpor

e non dixo máis que: “escoita, vexo chuvia no porvir”.

Falar como levada polos altos arrebatos

non facía que fuxisen

dos seus ollos as alaudas

nin as aves que acendían o horizonte coas súas ás.

El tiña os pés lavados con vapores de silencio

e nos ollos amostraba aquel brillo de diamante.

E soubo ver que a voz non viña das antigas profecías

nin de ter esparexido nos silencios

o seu ton cando falaba

senón porque sentía como as nubes debuxaban unha ponte por oriente.

Oh ela tantas veces entregada a aqueles raptos da visión.

El non dixo que era tarde

mais nos labios tiña a cor do frío inhóspito da alba.

Era aínda por outubro.

Na distancia xa se oían as pisadas doutro inverno.