Snakizados

616089_529276017099384_1933294703_o

isto non é só unha obra de teatro

é unha navallada directa ao corazón que dura 70 minutos

o mundo é a súa civilización ficaron esnaquizados por unha hecatombe e entre o refugallo da apocalipse asoma un home aturdido que non sabe nin quen é

o que fican son anacos de cousas, de códigos, fragmentos

a obra recompón ese mundo esfarelado a través de dous tipos de discurso: o acústico e o visual

desde o punto de vista acústico apróximase á ópera rock, ao monólogo (logomono) e ao recital de poesía

desde o punto de vista visual é un escenario preparado para a gravación dun vídeo-clip

o actor-autor Gustavo Pernas Cora, impresionante

a directora Anxela G. Abalo, maxistral

isto non é unha obra de teatro

é un post-poema post-sinfónico

– Silencio! que a terra está dando a luz un home si, home non, home si, home novo… Fuches ti o que a ca ca cacaracá…. Cacaracacacá!

A criatura intenta deter os cacarexos incontrolados… A sospeita nubra o seu rostro… Asoma do corpo a voz interferente dunha pescantina cunha clienta… A voz transversal apura o ritmo, nun xogo de adiviñas… Aflora a voz doce dunha ama de cría:

– Quen é o meu parará papá? Seguro que o divino… Levaba un ollo metido nun triángulo isosceleste?

– A canto dis, Loliña?…

– Mi ma, como están as sardiñas!

A estrea da obra tivo lugar o pasado 28 de setembro no Teatro Rosalía de Castro da Coruña e supón, logo de Colgados e de Pisados, a culminación dos Tres Logomonos de Gustavo Pernas Cora, publicados tamén en libro por Edicións Laiovento e levados á escena por Ancora Producións.

Incerteza dun deus do lugar

tumblr_m2y7fprqDF1qhop1zo1_500

O deus que puña ouro na luz sobre as areas
e mesmo acariñaba a lúa no teu ventre
e dixo andar ferido por aves solitarias
aquí sentado escoita paxaros a caer
solemnes no solpor soberbio que se inclina.

As caixas que gardaban as lágrimas da noite,
e a imaxe do abandono, a foto balorenta,
deposta e derrotada de pánico e fracaso,
materias que ficaron nun cólico de sombra,
baleiran sobre a tarde unha tristeza.

E o deus que se deriva do sol entre a linguaxe
e leva un barco antigo por augas acalmadas,
oh príncipe feliz na proa solitaria,
contempla esta delicia do mar a espreguizarse,
incerto e bretemoso pola néboa.