Así que agora  pintas un signo no papel,
un rumbo para noites sucesivas,
a búxola dos días disposta por azar
nun deus que non existe.

Que alguén che entregue a sombra do corpo esparexida
no fume que xa ascende do ferro da cociña,
nos líquidos que o mundo che impoña na conciencia.

Que chegues coas fogueiras ao límite dos ríos,
por longos arreguizos, tremores de distancia,
cruzando un vello azougue, unha árbore, unha torre,
o eclipse e a negrura de antigas luces níveas
no centro dos insomnios,
a entrar feliz no voo da nova primavera.

Que pintes finalmente un círculo na pel.
Pois esas son as regras do xogo da ruleta: 
aquela que xa ergue o lábaro da gloria,
esoutra que se afunde nos pozos do fracaso