Despois da liña gris que arde nos outeiros
e dános outras cores, cromáticos indicios,
con ecos de distancia na tarde derramada,
lixeira, unha fragrancia, nun voo como de ave
nas terras e nos lentos camiños do solpor,
a serpe deste río que ao lonxe se fatiga,
un louco anacoreta, un cervo que fuxiu.

Espectro que se deu a errar polos camiños 
en busca de ribeiras, de illas e naufraxios,
e vidros para espellos quebrados polo espanto,
de torres que caeron ou foron clausuradas
na estrema occidental da Europa devalante,
o río pinta agora, no curso dos meus días,
no rumbo dos meus anos,
borrosos pentagramas de néboa, de emoción.

Que a terra é sabedora dun deus que se esparexe,
un deus de néboa e fume,
de alpaca e de cristal.