Berlín era unha sombra de piano,
con teclas de tristeza.

E o século baixaba,
un río transparente de augas solitarias,
os campos sen debuxo de árbores e sombra,
erguendo estatuas grises, velados promontorios,
un eco devastado de lóstregos e chuvia,
queimando unha bandeira de abril pola distancia.

Ao lonxe andaba o outono turrando do silencio,
os meses conxelados quecendo no seu niño,
os bosques da memoria debaixo da luada,
cangados coa agonía da esperanza.

Dicían que levabas tatuada unha canción.
Mais nada era verdade.
Nos días en que demos en chorar
por algo tan abstracto,
por algo inaccesible,
errantes entre ruínas, museos e palacios

Berlín era unha sombra de piano.

Alguén dixo despois que aquilo era unha illa,

un cálice dourado de viño delicioso,

os restos fumegantes do delirio.