Había un arrecendo de fósforo e de néboa
e o sol desdebuxaba nas láminas da tarde
un libre itinerario,
as liñas encurvadas do seu fío,
sumido na cobiza das longas despedidas.

Deposto ante o fracaso, final e consumido,
fuxindo do seu fado, xa libre do destino,
aberto para sempre ao soño da distancia,
el deu un paso adiante e dixo: “aquí cheguei”
e o brado foise oír alén dos barcos próximos
que dormen o seu sono na ribeira
como un longo foguete de pólvora branca.

Despois de ter honrado o templo con hortensias
logrou esparexerse no ánimo e no gozo,
como un raio de luz que esclarece e ilustra.
Dispuxo acordes graves, o xúbilo nupcial,
sentido nalgún punto do sangue entre a tristeza,
discurso derramado nun cólico de cinza.
E impuxo o rumbo exacto nos mapas que manexa.

Que escoita, disque, hai días, a chegada da ruína.

“Que ben mesturas, Bach, coa sombra deste outono!”

seica foi a súa proclama.