O tempo pode sempre deixarche unha mensaxe

Un círculo que forme a néboa sobre ti

E garde nos roupeiros un aire esparexido

Por traxes e chapeos das décadas de sombra.

O tempo cos seus longos paseos xunto ao mar,

E a tarde en alamedas preguiceiras,

Sentindo o voo das tubas dunha banda

E a noite que asomaba en clarinetes.

Que o tempo dorme ás veces debaixo da túa pel

Ou pousa sobre ela as follas que arrincou

Nalgún xardín exhausto con árbores antigas,

Con flores que perderon a vida cando o século

Virou para deixarnos un pouco de salitre.