;

O tempo que se prende nos ramos das nogueiras

E vai deixando pó, minúsculas materias

Que falan dunha chuvia, dun inverno,

Tamén sabe deixar terribles cicatrices,

Os golpes da soidade furando sobre a carne

Un voo de chagas secas e pústulas e pranto.

O tempo co seu longo acordeón

Tocando aquelas vellas melodías

De outubro por París,

Ferido de misterio, de horizontes

Que a noite recortaba co seu paso.

O tempo como un vidro que se quebra

E escacha en mil anacos sobre o chan,

Disperso e sementado nun soño de espellos

Escuros cando o sol non comparece.

O tempo como un círculo que fecha

O anel da nosa vida,

Un sopro de ventiños que perderon

O alento sobre a area dunha praia.

Con el fomos furando esta parede

Da torre da existencia

Por ver de derrubala.