O tempo corre ás veces para adentro

e déixate vivir como se foses

eternamente eterno algúns segundos.

O tempo hipotecado que vendes como cinza nas feiras da tristeza,

as horas emprestadas que nunca pagarás,

os xuros de semanas e de meses que todo che encarecen.

O tempo así centrípeto conduce até o interior

dos ríos en que o inverno fructifica

e vai levando portas que romperon,

antigos crucifixos,

anacos do misterio engalanados

con borras de solpores e de viños

bebidos cando a vida sorbía os teus delirios

e daba por deixarte esparexido

nas praias contemplando algún mencer.

Que o tempo corre ás veces para o alto

das torres que tiraches por adentro.