Teño herdado tantas voces que flutúan pola alma

que aínda ás veces cando escoito que alguén brota desde min

e inaugura cos seus labios unha páxina de cinza

tremo ao ver que as súas materias delicadas me pertencen

e unha lámina de vidros culminados pala chuvia

esparexe a triste efixie que é confusa por adentro.

Teño fe nas lentas lendas que me inundan cando escribo

e atraveso na terra unha senda por ser

tan errante corno a pel do que se abraza a unha viaxe

ao partir sobre unha nave que devala palas augas.

E se só nas graves máquinas escoito o teu renxer

cando alguén acende as luces no interior da factoría

e o percurso dos metais que xuntos chocan contra o ferro

vai deitando un longo grito que se enleva da tristeza,

son herdeiro dunha luz que en min cintila e me culmina,

oh fábrica do ser, miña febre fabril de palabras.