Soubera neses signos que adornan o percurso

do inverno sobre as gándaras do alén

que aquela era a viaxe que eu sempre procurara,

un fío sen máis linde que o tempo e a mirada,

un íntimo novelo de luz ou de cristal.

Despois sentín os dedos e puxen na caricia

tremor dalgunhas lúas soñadas noutro inverno

e todo se me foi para ese olvido,

prendendo a miña voz nun cárcere que ardía.

Latían no seu bico as ondas do meu son

e daban a quen fose falarlles da experiencia

recónditos debuxos en páxinas sen nada,

a murcha flor que brota nos cuartos máis fechados.

E souben que alí estaba o meu desexo:

un páxaro de cinza ferido polas augas.

E entón fuxín de alí e andei errante un ano.