Eu vivín entre os incensos que aínda espallan os oboes

debuxados no tremor da terra lenta

procurando non perderme nin descer para o camiño

coa bagaxe que me deran tristes anos e quebrantos.

Fun a terras moi distantes contemplándome na alpaca

que o mar deita cando a tarde se debruza

e hai un fío de emocións

entre as árbores que cantan

e, despois de abrir os ollos e ver todo o que se erguía

coa beleza das columnas dos templos,

dei en ser doente mozo da nostalxia,

un devoto máis nos lares do seu culto

para ornar de albas flores e vellos candís con aceite

a súa pira de morte.

E se algo vin que posuíse o arrecendo estival dunha illa

foi a pel das donce!as que do alto baixaban hortensias

e nas túnicas puñan un lóstrego branco.

Elas foron o máis doce que ollei

e o seu corpo se une agora nalgún vínculo abstracto

a eses mármores vellos e praias de Grecia.

Todo o outro foi engano, algo incerto que vivín

e que agora non ata máis ave que o ocaso,

unha corda de escuro que hei anoar

e que un día ha soster o meu corpo acabado.