E foi que moitas noites

eu vía nos meus soños

a luz daqueles faros

no horizonte.

Dicían sabias voces

da experiencia mariñeira

que as luces eran signos

doutro mundo.

Que nunca os que quixeran

chegar a aquelas terras

puideron arribar

a algunha praia.

E foran carne fácil do naufraxio.

Pagaran coa existencia unha visión.

O prezo dun agoiro, un vaticinio,

prognóstico de néboa e luz azul.

Mais eses son os rumbos que seguimos,

miraxes e delirios que nos guían

quen sabe con que obxecto,

con que fin.