Ten os labios culminados por un voo de auga sombría,

unha noite sobre os brazos que me leva e fosforece

co lamento remoto de estrelas acesas

e aínda os ombros espallados por outeiros que contemplo

difundindo o seu céspede lento no aroma da tarde,

ateigando de flores diversas o cumio da pel.

Leva dentro a sinfonía de tristísimas alaudas

desvelando na neve o seu corpo cinsento

e ten as horas percorridas pola voz que vai ditando

un fluído calado de tebras e sol,

mentres xime para as aves unha lágrima de choupo,

mentres clama profecías ante o pórtico da luz.

E é que sabe das miradas os clamores máis profundos,

o sentido lonxincuo que existe na aurora

e dá música ás flautas, segundos ao tempo.

Pode aínda debuxarse como un páxaro no ceo,

declinar por entre as árbores cantando a súa tristeza,

abaterse contra as luces do crepúsculo con cinsa na súa voz,

se por algo que lIe brilla sobre os labios sabe certo

que regresa do tempo unha chama esvaída,

que camiña a estación unha bátega nova,

ou se, despois de convocarme para o íntimo nun libro,

deixa un pó de abatemento nos armarios,

olla as pombas durmir no tellado dunha igrexa

e xa me dita a profecía:

“vai entrar unha idade de asombros e pranto”