Olla agora como a tarde,

que enxergabas deitada no linde do río,

vai descendo para o fondo:

a derrota das súas augas desvelándose entre a alpaca,

o reflexo dos azougues corrompéndose na néboa,

as efixies dos salgueiros derrubando na súa umbría

o lamento esvaído da brisa.

E non penses que o misterio destas páxinas é inútil

ou que a lúa remota xa ascende entre os vidros

para darche unha luz que eu deixei esquecida

no silencio da aurora.

E se en van a tarde é breve como todo o que perdura

ou, tanxendo aquelas harpas que soñaban outonizas,

vai descendo entre as alaudas,

para logo convocarnos ao seu claustro de tristeza

e sentir que o seu fluído foi perdido para sempre,

lembra a liña dos teus ombros pairando sobre o mar,

a maneira en que foras chegando ata a praia na illa.

Pois a noite só procura culminarse de oferendas,

espreitar o regreso de outubro no ceo

e ir mollando os altos céspedes das gándaras,

a canción desolada que deixan caír os salgueiros no río:

ese cálice roto que verte ouro antigo,

o silente debuxo das aves nas augas.

E é por iso que non debes ver misterio neste ocaso

se da longa travesía voltas núa para darme

o loureiro da túa fronte

ou das noites culminadas poIa sombra vas furtándome palabras

para logo ofrecerme o seu voo e eu saber que te afastas.