Quen, heroico e regresado da tristeza que hai no curso das viaxes, lembre a terra florecida nun remoto día de abril e, entregado a ese desexo de caer para o que foi, deite a luz da súa mirada sobre as árbores que emerxen e despose o seu pulmón coa brisa quente que hai na tarde, sabe ben o que é, feliz, chegar de volta á súa orixe. Nada turba o seu clamor. Todo está no seu principio.