E foi que vin saír

do fondo do horizonte

as nubes doutro inverno.

Chegaban tan orondas,

fartura de borrallas e de chumbo,

que tiñan o perfil dun continente,

da masa dunha broa fermentando.

Fiquei a ollar pra elas

o mesmo que de neno

ollaba para o corpo das avoas

e vin que tiñan ganas de verter

o pranto dos seus ventres fabulosos.

Chorade, proclameilles.

Que as bágoas do fracaso

propaguen outra vez a primavera.