Despois daqueles días que eu dera en agasallo

por tanta luz vertida sobre min

botei a andar sombrío

camiño dalgún templo

feliz como os que levan hortensias para honrar

de novo un vello culto

ou mesmo como aqueles que veñen desde lonxe

e xa o xasmín difunden

e a flor da laranxeira.

Un barco que viñera cargado de pexegos

traídos desde a Persia máis remota

dispuxo ao pé da praia

algúns daqueles froitos

e demos conta deles a falar

á espera de que un buque nos levase

de volta á vella terra.

E souben por entón que estaba nunha illa:

aquela que formaban os teus peitos

e a costa irregular de Siracusa.