Non é inútil viaxar por unha terra extraña se, despois de ter durmido algunha noite baixo un chopo, contemplando fluír a noite máis unánime e celeste, ves a aurora regresando, o bater de alas nocturnas dalgún paxaro perdido, o reflexo da mañá nos azougues doutro lago. Ou se, ao dares ao camiño o que hai de errante na túa boca, lembras tardes consumidas, algún lugar remoto, unha nave que levaba a cor do inverno sobre a popa.

Has ter, sen dúbida, nostalxia desas horas esvaídas que, por veces, conformaron os edéns da túa memoria e o desexo de volver ao tempo antigo, a unha cidade da que nunca regresache, se, posuído por un canto de ouros fúnebres e alpaca, ves deter o teu camiño nalgún bosque, nunha praia, para oír caer o vento, acaso o mar, sobre os ombros que tocan as lúas nevadas.

Mas se é inútil ter lembranzas de viaxe, porque todo foi efémero, ainda podes procurar de novo a terra do desexo: ese branco metal que dá frío ás entrañas.