Fostes vós, corpos intactos,

os que eu nunca posuín e só quixen para adentro,

os que un día abristes fendas no desexo

e, quebrándome limpísimos espellos,

pervagastes polas gándaras do olvido

na poeira malva dunha brétema distante.

Ah, fostes vós, noites de outros,

tapices devastados en que a noite erixe néboas

e un segredo torna fráxil toda alcoba do porvir,

as que outrora laborastes algun sulco deste ermo

derrotándome castelos e ainda exércitos

de pombas desoladas.

Foste vós, labios e bocas

doutros seres abaténdose nas naves

dalgún porto estremecido palas augas dun mar gris

cando a noite culminaba un esplendor de lúas rotas

e unha lámina de sangue esparexía na saudade

a cor máis cárdena da morte.

Ah inútil paixón de querer posuirvos,

esforzo que me abate por cumprir

o mandato máis cego da carne!