As árbores do outono traducen o declinio dos troncos de madeira divagando como un peixe moribundo no vaivén dos torrentes e acaso a estirpe que albergaron no cerne da súa carne material de húmida seiva ilumine o seu devalo necrolóxico cara a un porto, río abaixo, cheo de cinzas, cara á oculta colleita da morte. O seu ocaso é tan brutal como a luz que fenece por tras do horizonte e aínda erguidas xunto ás praias, nos camiños agrestes, nas rúas, son o eixo arruinado dun carro xa imóbel, o mastro no que boian as bandeiras do declive.