Que a brisa veña un día a percorrer

as longas cabeleiras que levamos

e deite polas árbores un signo,

a sombra dunha flor;

que empurre mar adentro os que, varados,

insomnes percorremos estas praias,

agora que a ferruxe, famélica, consome

os lombos do que outrora 
foi ferro endurecido.

Do navío xa regresen, camiño de ningures,

sen outras equipaxes que o tempo derrubado,

pigmentos de outonía e cor de vide murcha.

Agora que a humidade, funesta, lle devora

as pólas á que un día

foi nai de sombra grata e torre do misterio

polo fondo da distancia, entre números e chagas,

vexa vir sobre cabalos

as túnicas de abril,

oh buque arrebatado a insólito naufraxio!

oh árbores da amnesia, maceiras consumidas!