Era un veleiro fermoso e con todo o aspecto de estar aínda sen estrear. Atracado nun dos peiraos flutuantes da estación marítima, presentaba ese brillo límpido da pintura recente, a ausencia de salitre e ferruxe corrompendo os materiais. O alto mastro de aluminio proxectábase no ceo como unha frecha prateada, un disparo de brillos e reflexos que viña ser un eco reducido do espello das augas.

O home das lentes escuras saltara adentro e correra a portiña levadiza que daba ao interior. Unha cociña reducida e unha mesa ampla con asentos convertibles en camas ocupaba a totalidade do espacio. O rádar e o sónar, que estaban apagados, comezaron a emitir unha primeira indicación.

Cando Filter subiu a bordo, o seu brazo esquerdo lucía a mesma tatuaxe, o símbolo que a súa pel conservaría para sempre dos seus anos nas tropas de élite.

O mar da baía estaba quieto e aceitoso, posuído pola contaminación, mentres o lento renxido do motor do veleiro os ía transportando, sorteando as balizas de entrada ao peirao, encamiñándose recto máis alá do murallón do embarcadeiro.

O home das lentes escuras acendeu un cigarro e deixou que fose o fume exhalado quen lle confirmase o rumbo dunha brisa leve, a dirección dun ventiño que sopraba maino.

Nada no seu rostro, nin no de Filter, indicaba a presenza dun mínimo sinal de contrariedade, de aflición ou de tristeza. Quen puidese contemplalos abandonando o Náutico local podería corroborar o seu aspecto de homes elegantes, incapaces do crime gratuíto.

– Non é preciso que fagas nada – dixo o das lentes escuras-. Este barco pode levalo un só home, sempre e cando teña algo de experiencia.

E ergueu a vela maior que empezou a abanear con consistencia, imprimíndolle velocidade ao navío.

Non tardaron en afastarse da costa. Segundo o proxectado, navegarían camiño do Atlántico para logo virar cara ao sur, en dirección á costa portuguesa. A media tarde, ou como moito á noitiña, se o vento lles era favorable, estarían atracando en Figueira da Foz.

Filter deitouse na cuberta e foi deixando que a brisa o acariñase. Non ía moita calor pero estábase ben con aquel frescor que viña do mar.

Cando o barco estivo só no medio da bahía, sen olladas de curiosos, sen presenza doutros barcos, o home das lentes escuras aproximouse por detrás. Un tallo rápido e limpo, dado co gume afiado dun puñal de pesca submariña. Un tallo profundo e implacable, cortante, destrutor, unha rotura perfecta da iugular e dos músculos que sosteñen a cabeza. Un traballo de estilista.

A víctima, Filter, tivo tres ou catro convulsións que axiña remataron.

Un regueiro de sangue escorreu a estribor.