ALÍ EN Brandemburgo, á beira de Polonia,
No límite das terras que forman Alemaña,
Un día de febreiro do ano dous mil cinco,
Saíndo dunha boca de metro entre o xentío,
Mirei de ti, Luísa, o espectro, a tenue chama.
Nevaba aqueles días. Berlín era unha xélida
Cidade de fantasmas. E ti tamén miraches
Pra min con ese aceno de alguén que te coñece
E evita conversar.
Foi menos dun segundo.
O tempo de facerme saber que inda perduras
Mais pensas proseguir distante, esvaecida,
Ausente no retiro da música e os fríos.
Andaba nesas horas un pouco enfebrecido
E lembro que tomara algunha medicina.
Tamén que na comida fixera acompañar
Os pratos con delicias douradas de cervexa.
E nada máis que ti mirei entre as persoas
Saíndo daquel tren. Serena e viaxeira.
Portando nunha man a caixa do violín.
E negro o teu abrigo, tamén o teu chapeu,
Acesa na mirada curiosa unha saudade.
E díxenme: “Seguro que fala nalgún bosque
Co espírito de Bach; que leva na maleta
Poemas, partituras, e logo, no serán,
Asiste a eses convites, preludio de concertos,
Que acenden a cidade de música e de chamas”.
Por iso non me erguín. Deixei que te perdeses
Nas árbores máis altas, nas nubes que dan neve.

_{Tuve una rara intuición: encendí rápidamente otro fósforo.
Tal como lo había intuido, el rostro de María sonreía. Es decir,
ya no sonreía, pero había estado sonriendo un décimo de segundo
antes}.
Ernesto Sábato

na memoria de Luísa Villalta (1957-2004)