No tempo en que eu servía no exército español

(un pésimo soldado) baixaba algunhas tardes

a ver morrer a luz no mar de Tarragona.

O mundo era daquela un óxido, unha chaga,

o espasmo do final da ditadura.

Os sábados de inverno,

aqueles que doían,

rapados como ovellas,

vestidos de paisano,

sentábamos no fondo dos garitos

oíndomos a Llach

ou léndomos a Espriu,

felices de sentir algunhas horas

a vida como un sopro delicado.

E mesmo algunhas noites podíamos falar

dos rumbos que emprenderan

a Historia, a Poesía.

Mais todo remataba en pouco tempo.

Feridos na soidade das pensións,

nos cuartos máis baratos, entre xentes

de erráticos camiños, perdimos anos longos,

os meses que viraron a década nun tempo diferente.

E logo xa era tarde.

O século vencía.

O século fendera como un vidro.