Encadeadas pola historia a este solpor

Entre a frouma que as acolle xunto ao cerne do inverno

(Un estreito horizonte de poeirentas encostas,

O chan enxoito das vías como unha enferruxada caricia,

A longa hora dubidosa)

Camiñan entre as néboas de Hibernia,

E teñen nos roupeiros

Gardados mil enxamios

De lume azul mariño,

Bandeiras como sombras

De auga e movemento

que ferven chaves vellas e lama e refugallo,

sen panos que lles sequen as bágoas de tristeza.

Son nubes do ceo vago,

Confusa carnación

Dos aires sobre a terra,

Silentes apetitos de aves que transmigran,

As costas do silencio, abril desde a distancia.

Algunha foi pensar, oh Santa Noite excelsa,

No tempo como un vidro que se quebra

Despois daquelas horas que brillan sobre os mapas,

Ao pé daquelas casas tan baixas como a sombra,

Que outubro eran os ventos do ano consumido.

Mais nada é certo agora:

A luz como unha chaga purulenta.