Na sombra dos roupeiros, na tebra dos caixóns,

Escuro como o sangue da terra ou dos cabalos,

O sol sereno acende as aves consteladas,

Mollado polas augas de agosto,

O tempo como un vidro solemne que agoniza,

Os meses a afundirse nos pozos do fracaso.

A lúa nos sepulcros e os verbos derrubados,

Os libros en que dormen palabras case murchas ,

Son signos desta idade da flor do esquecemento,

De lóstregos rompendo os círculos da historia,

Da negra sinfonía das pedras melancólicas.

Adeus por unha estrada de brétema e carbón,

Adeus por entre os carros ataviados con hortensias

Erguendo unha bandeira de ruína,

Adeus, industria breve, ofrenda cereal,

Depósito de insomnios e loucura.