Como a aguia que se deita do alto dunha torre

E vai pairando aberta sobre a chaira

Debruzada na caída sobre o mundo

E alí persegue agora sutil un movemento

Que acenda o seu instinto e a proclame

Voraz como un coitelo, ferida sanguinaria,

Así quen dixo outrora daquilo que perdura,

do pan que foi servido nas ceas do naufraxio,

de insomnes bebedizos que veñen acender

os límites do mundo,

do vidro que inza o vento con follas e palabras.

Que o escuro se debruce sobre el

Nas terras e nos lentos camiños do solpor

Cun ton máis acendido e nítido brillante,

Compondo o seu piano de teclas posuídas

Por tardes sobre os campos,

E faga do seu verbo

Na torre dos enigmas

Silente frauta azul de incerta melodía,

Inútil e imprevista como a chuvia,

Feliz de ver agosto impondo o seu imperio