O cólico durou o que dura un longo inverno.

E os lugares que habitaba

Derrubado polas sombras

Pertencían ao teatro dunha música opaca

A verterse nos pozos deprimidos

Nun silencio de angustias e derrota.

O cólico duraba.

Era o signo dunha árbore fendida polo vento

Que a morte debuxaba en camiños de penumbra

Nos días como chagas ou feridas de febreiro.

Mais aos poucos fun sabendo

Que podía acontecer.

Nos túmulos que falan dos corpos dos vencidos,

Nas augas río abaixo,

Uns ollos orbitaban como lúas escuras.

Que todo fora entrando xa no asombro e na ruína.

E era a vida que me ollaba do outro lado da tristeza.