A porta segue aberta no fin do corredor.

Alguén deixouna así nun conto ou nun poema

E verte para o abismo borrallas de misterio.

Un barco, unha tormenta de outono, un vello pozo,

Materias que abril pousa no sur do esquecemento,

Ingresan por alí caendo polo inverno.

Sutil o magnetismo dos espectros,

Absorto na linguaxe soaba un clarinete,

Medía a luz da tarde, soñaba con imáns,

Compuña os inventarios da ruína:

Acaso unha fortuna que murcha atesourou

O tempo do declive dos imperios.

A música que acende partículas de vidro

Nas cordas que penduran do alto dos roupeiros

E deixa engalanados os líquidos da tarde.

Derrota de Antón Bruckner no fin da sinfonías

Na luz que desafina nos límites de agosto.

A porta segue aberta no fin do corredor.

Se alguén a fecha un día morreremos.