Despois de varios días na espera do poema,
Chegaban frases soltas, palabras intranquilas,
Sentencias que debía acaso ponderar,
Vertelas nalgún molde, igual que unha fariña,
Deixar que fermentasen, levalas a coción,
Mais nada que puidese sentir como alimento,
O cólico nutricio da voz sobre o cerebro,
O pulo arrebatado da noite da linguaxe.

Farteime de esperar. Silente cazador
Nas fragas da conciencia, velei porque chegase,
Propúxunme escoitalo pasando para o lonxe.

Na luz da madrugada fiquei adurmiñado,
Sen forzas pra seguir.
E foi cando sentín o trote moi lixeiro
Verter por entre a néboa, escuro como un cervo.

E alí se erguía agora, brutal, maxestuoso.
Solemne como o frío, insomne como a alba.
E foi desta maneira que a voz se esparexeu:
Despois de varios días na espera do poema…