Leva o día para o fondo con lentísimo vagar
O seu carro de substancias,
O remolque enferruxado da xornada,
Os seus buques oxidados.

E carreta entre os enseres e trebellos
Moitas páxinas roídas,
As materias que deixei levedando no misterio,
A pousar na luz da sombra unha fatiga
Do percurso polos ámbitos da tarde.

E no pó que esparexeron no papel
Os meus días consumidos,
Este arcano saber de nada e pra ninguén,
Vai o día co seu lombo xa retorto,
Acariñando pouco e pouco o neboeiro,
A tecer polos espazos a madeixa desa hora,
Certamente encrucillada.

Paro un algo a contemplar o invisible que hai na tarde
E mal vexo unha distancia.
Mais admito esa presenza
Do que hai nada estaba aquí,
Pouco antes de caer, claridades espectrais,
Polos pozos da memoria,
Polos campos de exterminio que hai alén do esquecemento.





Vin para esta banda da baía
A aprender a chorar.
Os nimbos debuxaban no ceo esparexidos
Un cólico de inverno. E o porto estaba quieto
Sen restos de tormenta
Como unha cerámica.

E vin para chorar sen ter ningún motivo.
Chorar coma quen bebe sen sede.
Chorar coma quen canta sen canción.
Chorar como unha nube.

E vin para esta banda da baía
Porque ás veces é precisa unha distancia,
Un rumor de afastamento que che sopre no cerebro,
Que che diga versos grises coma estes,
Que che ensine a estar calado sen silencio.

Irei para a outra banda da baía
Sabendo xa chorar.

Supoño que é preciso
Que un home teña o pranto entre os saberes
Que debe carretar
Para o sur do esquecemento.

É importante que, ao chegar a primavera
Mudes os espellos de lugar.

Que aquel que reflectía
a túa imaxe sombría polo invermo
Xunto á entrada da casa
Regrese agora pra o faiado.

Que esoutro que espallaba no final do corredor
A límpida noticia da mañá
Se ocupe en van de amar as sombras.

Ou que aquel tan misterioso
De cristal viselado
Que foi xoia da familia e unha herdade dos avós
Presida novamente as cerimonias
E os ritos do fogar:
Sentar para comer,
A ler, oírmos música
Ou vermos filmes clásicos.

Por último o que impera
No recoleto vestidor,
E vén sendo testemuña
Do segredo e da beleza,
O que sabe anatomía e se ocupa de orientar
Os teus brazos pola roupa,
E proxecta a túa presenza como un plano,
Ese déixao estar.

Non é bo que o seu azougue se perturbe camiñando
E abra fendas nas imaxes.

Que manteña para sempre o fulgor amañecido.

Por moito que eu vivise e os anos se alongasen
E grato fose o tempo no curso polo mundo
E doces os sabores que aínda esparexese
No trato cos humanos, feliz do meu destino
Nos sulcos que semente o cólico da historia…
Por moito que durase o tempo que me reste
E múltiplas, cuantiosas, as tardes que devalen
E as flores que abril traia nos ramos da ameixeira…
Que ritos suficientes tería que invocar
En pago polo trato que sempre deparaches
A este que te implora,
Oh Venus deliciosa.

Acaso abondaría co viño fermentado da última colleita?

Se Aphros deu Abril e o nome de Afrodita,
Aquel con que os helenos honraron a túa gloria,
Que sexa o longo mes
De abril quen te celebre.
E eu poida contemplalo.

El era o portador de lúcidas fazañas na voz orixinadas,
Aquel que carretaba na sombra luminosa
Vocábulos visibles de corpo e claridade,
Palabras que podías mordiscar,
Roelas pouco e pouco.

El era o que vencía na noite da elocuencia
E sempre tiña un dito, un verso, algunha frase,
Regalo dun encontro fugaz, polos recantos.

O amo do discurso, o rei da conxectura,
O pai da alocución, o zar da apoloxía,
El era o gobernante, o faraón,
Rexente sen bandeira e príncipe sen reino
Con todo o seu imperio de palabras
Dispostas a morrer se for preciso.

El era emperador, e césar e sultán
Dos ríos que atravesan as metáforas,
Da escoria e mais do magma, da lava e do residuo,
Da imaxe e do retrato, do cadro e do perfil,
O déspota e califa, señor e soberano
Das terras en que pastan os enigmas.


El era todo iso e, acaso, tamén era
Monarca vagabundo dos moinantes,
Cabeza peregrina da tristeza
E musa clandestina dos perdidos,
Secreta inspiración dos regalados
Co arrouto dos enxeños,
Coa ebriedade das musas.

Onte á noite devecía por cruzar esta fronteira.
Era cedo. Camiñaba polo fondo da memoria
E notaba a desmesura
Do imposible a construír un castelo de cristal
Cunha torre sobre o abismo para o voo do suicida.
(É frecuente esta palabra, suicida, no meu texto
Dalgún tempo para acá). E notaba esta fronteira
Como proba da derrota dos meus pasos polo mundo.
As fronteiras e os silencios que separan o discurso.
Portas, chaves e caixóns.
Selos, libros, peles.
Todo canto serve de fronteira.
Era cedo, xa vos digo, e escoitaba un Mozart triste
Mais sublime coma sempre. Pode ser que fose a noite.
Pode ser, tamén, que fose Mozart.
Ou pode que a fronteira. Que sei eu.
Devecía, en todo caso, por cruzar.

Non somos máis que barcos levados á deriva,
Navíos que perderon viaxeiros transeúntes,
Sinistros paquebotes lanzados contra as rochas,
Cargueiros que se vencen e dan en afundir.

É certo que pairamos no medio das correntes,
Que, ás veces, emerxemos dalgunha onda adusta,
Que, en días de quietude, logramos navegar,
Chegar a unha distancia, cumprir a travesía.

Mais sempre vai erguida a enseña do fracaso,
Bandeira do estropicio, o emblema da ruína.
E, a nada que se afirmen os ventos da tormenta,
Inermes, desprazamos o casco para o fondo.

É lei que o abismo sexa a nosa patria clara.
Non outra merecemos. Non outra desexamos.
Naufraxio e desamparo son todo o patrimonio
Que afunde canda nós, zozobra á nosa beira.

Sentar xunto á varanda que dá ao río
A ler guías de ferrocarril.
Iso facía Chejov, tuberculoso, pouco antes de morrer.
Nas páxinas tomaba apuntamentos, frases sen remate,
Fragmentos claramente mellorables, simples notas.
Unha delas afirmaba:
E cruzarás por entre a néboa a ponte dos suicidas.

Foi fácil para el.
Saír da vida. Camiñar na Historia.