Nimbos representa a transición, dentro da tradición literaria galega moderna, desde o existencialismo ao realismo social e ambos os dous movementos, ambas as dúas tendencias, están (xa e aínda) presentes no seu discurso, mantendo unha loita intestina irrefrenable, que se manifesta na presenza de pezas que semellan non ter nada entre si, decantadas unhas para unha banda e outras para a outra, mesmo como se formasen parte de proxectos poéticos diferentes. Un existencialismo de temática cristiá mais non por iso menos nihilista, cun deus ao fondo que espreita para os humanos impasible, e que nos sitúa como proxectados sobre un mundo frío e distante, libres e, ao mesmo tempo, responsables. Será esta mesma responsabilidade a que dea en converterse en ‘engagement’, en compromiso, en tanto que única saída que nos pode librar da angustia da nosa culpabilidade por permitirmos o mundo tal cal é, cos seus horrores e as súas inxustizas, unha vez o home fica desamparado, perdida para sempre a tutela de Deus, e convertido, por tanto, en Deus de si mesmo.