Igual que ás veces bebo do vaso da alegría
Hoxe inclinome a probar do cálice da dor.

Percorren estes tempos sinistros mercaderes,
Marchantes enloitados de cinza e de fracaso,
Que van polas umbrías corredoiras,
Opacos, nebulosos,
Levando nos estoxos
A negra flor da noite.

Perseguen unha ponte que leve a outra cidade
E déitanse a durmir en pozos pestilentes,
Albergues e pousadas que dan para algún río,
Tamén un bosque triste.

E soben ás funestas avionetas,
Ou bailan sen paixón polos xardíns
Devotos de si mesmos e da luz
Que seica sae dos mortos afogados.

Son tropas do misterio, camiñantes erguidos
Que soñan con chegar a outra nación,
Aqueles que deitaron na paz dos seus sepulcros
Un corpo devastado polas chuvias.

Son inxentes comitivas, viaxeiros da néboa,
Carretando unha mestura de ruína e desalento,
Esmorecidos polo horror, deshabitados na alma.
O séquito infeliz dunha fúnebre lenda.

Igual que ás veces bebo do vaso do solpor
Hoxe inclinome a probar do cálice da noite.




Camiñar será a fortuna que che deixe.

Has gardar no corazón toda a luz do mandamento
Que hoxe poño nos teus labios
E verter como unha cinza no cabelo
Esta páxina infeliz,
Estas letras caídas.

E verás pasar os días do rigor e a austeridade,
Sen deixares o cultivo da xustiza
Ou a arte da prudencia.

Cruzarás as vellas pontes do saber e a disciplina,
Sobre illas de aforismos e apotegmas.

E por fin comprenderás os proverbios e as parábolas,
Os ditados e os enigmas dos sabios.

Sen que o amor ou a incerteza
Cause estragos no teu voo.

Proveitosa como a prata
E rendible como o ouro,
Camiñar será a fortuna que che deixe.