Foi no lustro en que o xasmín florecía xunto á casa
E espallaba a súa luxuria polos círculos da brisa
E eu quería esvaecerme por debaixo das túas pálpebras.

O tempo andaba cheo de rodas e de naves,
de xanelas e campás, e de espiñas e de pranto,
e a noite florecía como unha pedra con espuma.

As estatuas que xacían polo fondo do xardín
Arrastraban unha cólera sen cura,
Balorentas polos séculos de chuvia e humidade.

E eu baixaba desde a torre catro tardes por semana.

O resto desas horas empregábao na lectura
Dunha vella enciclopedia malescrita polos monxes
Nun idioma que esquecín.

E, se a tarde viña escura e batían no cristal
Pingas grosas e frías,
Entregábame á bebida, o cánamo ou a música.

Foron meses e máis meses sen que houbese unha visita.
E medíanse as xornadas polo voo das sinfonías no pick-up.

As flores que murcharon,
Os libros derramados,
As fotos amarelas dos amores esquecidos,
O viño a esparexerse sobre o sirgo da roupa,
A cor broncínea dos brazos e dos lombos.
O tálamo sen orde ou equilibrio.

E unha obriga de silencio
Para que ninguén oíse.
Ofelia.