Oh príncipe da coita, emperador da dor,
Monarca da amargura e rei do sufrimento,
Que torre inda defende, que fortín,
Que alta sentinela,
A luz do teu exército vencido,
Ruínas dunha tropa sen bandeira.
Ti, alto soberano do misterio.
As sombras pola roupa e os brillos do cartón
Revelan, verifican
Que foi en lide antiga, en prístina contenda,
Na guerra e nos esforzos do tempo por durar,
Con ánimo e coraxe, con forza e con vigor,
Que fuches recluído longas décadas,
En cárcere sombrío, na húmida clausura
Da noite dos papeis,
Nas páxinas dun libro.
Oh, altísimo supremo, magnífico arrogante,
En que pozas de auga, en que chan vidrento,
Pisou con disciplina o batallón,
O innúmero tropel dos que te seguen,
Soldados e animais e armas e trebellos,
E cal a proporción dos mortos e caídos,
Dos tristes sen alento,
Daqueles finalmente derrotados.
Que longa a túa viaxe
Fechado na ficción dun tomo sobre Grecia
E canto o teu saber despois de varios lustros
Coas sombras de Alexandro,
Cos cánticos de Homero,
Co eco dos reflexos dos mármores perfectos,
Con Sófocles vertendo
E Píndaro rosmando.
Tamén na miña torre hai ventos que regresan
Do tránsito dos séculos.
Mais ti vertiches hoxe a luz da epifanía,
O cólico sombrío da presenza dos deuses.