Lembra agora cando eras
Camareiro nun hotel,
Ben mediados os setenta.

A primeira hora da mañá
Os almorzos para os cuartos,
Un percorrido, planta a planta, por estancias e apousentos.
Un sen fin de xente maldurmida e preguiceira
Que che daba a súa beizón e acaso unha propina.

O xefe dos servizos culinarios, un tipo moi afable,
Que cociñou algunhas tardes para ti,
Chamábate o poeta,
Non sei por que motivo.
El, que puña polas carnes enfornadas
Unha pinga do sublime,
E sabía dos segredos da canela e a pementa;
El, que podía arrebatarlle a unhas verduras
O celme sideral da luz do campo.
O certo é que agardaba a que chegases
Para oírte falar.
E ti falábaslle de Shakespeare.

E aquilo máis se parecía por momentos a un teatro
Que ao lugar infernal en que ardían,
A lume lento,
As mellores lambonadas, os máis altos harpexios
Que tocaron as orquestras dos fogóns,
En lustros numerosos, mesmo en varias décadas.

Algo tiñas xa daquela que te ía empurrando
Cara a un fondo impreciso de palabras.
Unha voz que te emprazaba, un impulso enlouquecido,
Unha especie de arrouto.

Lembra as palabras do xerente,
Serenas, compensadas,
O día en que propuxo que te foses:
O teu talento merece algo mellor.

Que Deus bendiga as raparigas
Que esqueceron namorarse de ti e do teu traxe negro
Mentres compracías cada un dos seus antollos
Nun hotel xunto á praia
E soaba unha música bailable
Baixo o palio da luz crepuscular.