El herdara dos antigos certos hábitos curiosos:
Malgastar o capital,
Fundir as posesións,
Calcinar toda opulencia,
E vivir na austeridade, na estreiteza da renuncia,
Na absoluta rixidez,
Na dureza.

Era un eco antepasado,
Un reflexo ancestral:
Malversar a fortuna,
Disipar o tesouro,
Vaporizar os bens.
E perderse camiñante a errar polas ribeiras,
Vagabundo e ocioso, desocupado e vadío.

Mais houbo algo que atallou aquela febre de rigor,
Aquelas ansias estreitas:
Propuxéranlle fundar un horizonte.
Establecer unha cidade, o argumento dunha torre,
A sentencia dunha casa.
Unha idea de raíz.

Ser serían outros tempos e era grata esa calor,
O debuxo que formaban os seus pés ao regresar,
E o bulicio das galiñas e dos cans
No momento de abrir a cancela.

E o mellor era que aquilo permitíalle seguir
Vagando ao seu antollo
Sen por iso derrubar
A cerca, o pozo, o alpendre, o tellado.

Ao chegaren anos grises, cando a guerra esnaquizou
A sombra que se erguera arredor da lareira,
E o misterio esparexeu novamente
O seu fume fuxidío,
Tomou de novo a boina, o caxato, a faldriqueira,
O mosquete que empregaba
Nos outonos pra cazar,
E botouse ao monte.

Nunca máis volveu.
Seica o mataron na montaña
Unha tarde en que folgaba
Xunto a unha fervenza.