Seica tiña algo que engadir aquí.

Sempre fican cousas por contar.

Eu andaba esparexido a mirar para un instante,
Concentrado en comprender certa lóxica do tempo,
Ese pouso que se verte cando paras a pensar
E reparas non sei como que comprendes non sei que,
E entón veu unha mensaxe:
‘Non escribes máis poemas?’

E eu, furtado nun arrouto,
Aqueixado do meu rapto de desleixo,
Feliz de ollar o século parado xunto ás nubes,
Sen máis curso que a lentísima caída do solpor,
O sinfónico arribar dos cálices da noite,
Pensei que podería darlle a forma dun poema
A esa órbita lunar, a ese ciclo de sombra.

Despois de todo, levo décadas falando sobre o escuro
E non teño moitas luces.
Só disparos a ferver da materia dos lóstregos,
Leves lavas que se levan sobre a pel como a camisa
E abren chagas polos lustros,
Lentas fístulas de pena, longas úlceras de dor, doces pústulas de espanto.

E non teño máis que dicir.