“E sinto que a minha morte –
Minha dispersão total –
Existe lá longe, ao norte,
Numa grande capital”.

Mário de Sáa Carneiro

Pouco duran os suicidas

Cando a morte se lles prende

Como un fume de arredor,

Un tufo, unha poeira,

Ese bafo pestilente

Do tempo que se para.

 

Á beira do cantil o corpo xa non sente,

Embrullado polo voo da súa caída,

En aneis de pedra e cactus,

O peso que despraza sobre a noite.

 

Quen entra na cidade chamando polo espectro

Dos montes e das horas?

Quen espreita no lugar

Un refugallo de borra que se estende,

Fugaz como unha sombra polo espello,

Un brillo de cor negra, unha tristeza?

 

Hoxe a noite é un monte gris,

Un penedo de granito,

Do tamaño dos teus soños,

Coa firmeza da soidade,

Romántico de vez,

Asmático noutrora.

 

Derrota o teu naufraxio,

Afórca o teu fracaso

Co sombreiro inclinado para atrás.

E prende no seu peito unha camelia.

 

Nin a bala nin o arsénico.

O seu será voar.