O importante é que este texto teña forma de poema,

Que o seu corpo se delate como os cisnes entre a néboa,

E haxa un fío que una as liñas,

Un metal a revestir

Os solemnes pavillóns de chan entabulado

En que soen os pianos

Para a clase de danza.

O importante é que Perugia teña aberto

O seu tempo ás emocións,

A súa boca a esta pregaria,

As súas salas de concertos ao silencio dos ríos,

E que igual que un vagabundo,

A soprar desde unha fenda do horizonte,

O vento varra as rúas

De finais de setembro.

Ninguén estea aquí.

Ninguén regrese nunca.

Eu mesmo non cheguei.

É falso canto digo.

Son os lindes do imposible

Os que achegan o seu voo.

Son as sombras polo espazo

As que gañan a batalla,

Capital de toda Umbría.