A cousa é que ninguén

Nos dixo onde pousaba

O voo do realidade.

Canario, papagaio, beixa-flor,

Ovíparo e de boca

Alongada en bico, a revoar

Arteiro e solermiño,

Paxaro, devalou

Como a noite polas árbores

Ou o río nos salgueiros.

E veu de fondo gris pola distancia.

E dixo os seus disfraces pola néboa.

E foi no arroubamento,

No éxtase, no pasmo,

No gozo e no deleite,

No delirio,

Que tivo a súa certeza, na harmonía.

O voo da realidade, unha poeira

De espellos e reflexos,

Terra vouga, irisación.

Un ermo, un abandono,

Un estrago,

Un desperdicio.

Que dura reducido

A gas ou a vapor.