“Hai días en que evito mirar para os espellos,

Deitar a ollada escura nos brillos do mundo

E ver pola distancia un baile de sonámbulos.

E fico a contemplar por baixo do sombreiro,

Nas quebras do cristal,

Nas chagas do vidro,

O sangue que pigmenta a letra dos meus psalmos,

A música do enigma.

Ninguén pode, durmido, miralos sen deixar

Na mente unha arandela,

Un círculo,

Unha ponte.

A corda que une o espectro

Destas sombras irisadas

Á porta que se abre

No alto dunha torre”.

Así falou o vello, aquel que se prodiga

No músculo dos signos,

No pálpito das cousas.

E fíxoo a calibrar a forma en que a distancia

Minguando a claridade

Se abate no solpor.